De dutjeslimbo. Ik had het al beloofd: ik zou hier nog even wat woorden over schrijven. Eigenlijk wilde ik het op Instagram plaatsen omdat het daar beter past, maar er kwam ineens een soort spraakdiarree naar buiten die daar qua woordenaantal niet paste.
Bij iedere overgang naar minder dutjes, hadden we altijd wel een paar weken wat hobbels, maar de hobbel van een middagslaapje naar geen slaapje is toch wel ongeveer zo groot als de Mount Everest opgestapeld op de Kilimanjaro. Ook toen ons guppie van twee naar één dutje ging, hadden we een tijdje dat ze (voor haar doen) relatief laat ging slapen: rond een uur of 21u. Dat vond ik toen héél laat, nu noem ik dat een reden om de champagne uit de kast te trekken.
Het is als volgt: Doet ze een dutje, al is het maar twintig minuten om 12.00 u. ’s middags, slaapt ze ’s avonds pas tegen 22.30 u. Opzich niet erg, we doen samen als gezin vaak leuke dingen in die avonduurtjes en ze slaapt dan tot ongeveer 8 uur ’s ochtends, wat prima is, maar als nachtslaap is het voor haar te kort. Nachtslaap is natuurlijk ook gewoon echt van een andere kwaliteit dan een middagdutje. Dit betekent dat ze de volgende dag super chagrijnig is en het niet volhoudt zonder middagslaapje, en hups zo zit je in een vicieuze cirkel.
‘Nou, dan laat je haar gewoon geen dutje doen,’ is het advies van mensen die denken dat je de allermeest voor de hand liggende oplossing niet allang zelf hebt uitgeprobeerd. Het dingetje is: als ze niet slaapt, is ze ’s avonds om half 8 onderzeil, maar dan is er ’s nachts vaak gigantisch gespook (twee uur wakker midden in de nacht, dat soort dingen die we normaal nooit hebben) en gaat het met het humeur snel bergafwaarts en na twee of drie dagen valt ze dan sowieso ’s middags gewoon in slaap.
Limbo, dus. En die limbo duurt al máánden.
Het gekke is: als ik rondvraag, loopt bijna iedere peuterouder hier in meer of mindere mate tegenaan (tenzij je ze gewoon gedwongen op bed legt om 19u en ze het daar zelf uit laat zoeken, maar dat tel ik niet als ‘mijn kind ligt er netjes om 19u in) Ook hier in ons dorp, waar een groot deel van onze mede-peuterouders niet persé met natuurlijk ouderschap heeft, loopt tegen deze hobbel aan. Zelfs mijn oma weet zich dit fenomeen nog te herinneren, nou… dat zegt wel wat.
Dus ja, wat doe je dan?
Je roeit met de riemen die je hebt. Met een hele grote thermo koffie in je roeiboot. Soms zijn er een paar dagen dat we denken: yes! Ze is er vanaf! Ligt ze lekker op tijd op bed, hebben wij de avond voor onszelf en slaapt ze heel oké. En dan ineens slaat de kano weer om en proberen we wanhopig wat restjes geduld en waardigheid uit het water te vissen, terwijl we onszelf op het droge proberen te krijgen.
Als ouder heb je de verantwoordelijkheid om kinderen op de vlakken waar zij persoonlijk hulp bij nodig hebben te helpen. Ruimte te creëren. Dat is precies wat we doen, en dat gaat prima. Waar de één op een bepaald vlak met een elektrische fiets over een asfaltpaadje sjeest, voelt het voor jou misschien alsof je je met een driewieler met je knieën tegen je neus aan over een mul zandpad vol kuilen rijdt.
En dat is oké. Meer is er soms gewoon niet te zeggen.